ریچارد جی تدسکی و نظریه رشد پس از سانحه

در مارس ۱۹۸۷،  کشتی‌ای که از انگلیس به بلژیک در حال سفر بود واژگون شد و باعث کشته شدن ۱۹۳ نفر شد. در طی ماه‌های بعدی، تقریباً ۳۰۰ نفر از بازماندگان از علائم اضطراب پس از سانحه رنج می‌بردند. با این حال، به مرور برخی از آنها تأثیرات مثبت شگفت انگیزی را گزارش کردند. سه سال پس از فاجعه، ۴۳ درصد از بازماندگان گزارش دادند که نگاه آنها به زندگی بهتر شده است. آنها گزارش دادند که دیگر مانند سابق زندگی نمی‌کنند، برای روابط خود ارزش بیشتری قائل هستند و هر روز به طور کامل زندگی می‌کنند.

غالبا ما تصور می‌کنیم که ضربه روحی به عنوان یک تجربه ناگوار اتفاق کاملا بدی است. روش دیگری با ظرافت بیشتر برای بررسی آسیب‌ها وجود دارد که در طی فراگیری اضطراب و استرس مورد توجه قرار گرفته است. رشد پس از سانحه نظریه‌ای است که توسط روانشناسان ریچارد جی تدسکی و لارنس کالهون در دهه ۱۹۹۰ ایجاد شد. این ایده مبنی بر این است که در حالی که آن آسیب بسیار وحشتناک بوده مبارزه با آن تجربه آسیب زا می‌تواند منجر به نتایج مثبتی شود. با این حال، با وجود این اتفاق یک مفهوم کاملا امیدوار کننده وجود دارد.

او در بررسی‌های خود، نمونه‌ای از رشد پس از سانحه را بیان كرد: یكی از بیماران روانشناسی وی در اثر بیماری سرطان در حال مرگ بود. وی گفت: "آخرین باری که با او صحبت کردم، یعنی چند هفته قبل از مرگ او، او به من می‌گفت که این تجربه سرطان تغییرات مثبت زیادی در زندگی او ایجاد کرده است. او در مورد چگونگی روابط و خانواده‌اش که در نتیجه مقابله با سرطان به شکوفایی رسیده است صحبت می‌کرد."اگر تجربه تروما (آسیب روحی) را دارید بهتر از هرکسی می‌دانید که کنار آمدن با آن سخت است. داستان‌هایی که مربوط به جنبه مثبت سرطان است ممکن است آزاردهنده به نظر برسد اما دکتر تدسکی اعتقاد دارد که با وجود اینکه این واقعیت وجود دارد، بسیاری از افرادی که دچار تروما شده‌اند گزارش می‌دهند که این امر برخی از جنبه‌های زندگی آنها را به سمت بهتر تغییر داده است. دکتر ریچارد جی تدسکی می‌گوید: "ما در مورد خود تروما به عنوان یک چیز خوب یا چیزی که مردم باید تجربه کنند تا واقعاً عاقل شوند، صحبت نمی‌کنیم. ما می‌گوییم که آسیب‌ها واقعاً اتفاق می‌افتند و پس از این آسیب‌ها، گزارش‌هایی را دریافت کردیم مبنی بر اینکه آنچه که به نظر می‌رسد و اختلالی که افراد تجربه می‌کنند عامل اصلی رشد آنها است."

مراحل رشد پس از سانحه از نگاه تدسکی

سه مرحله گسترده برای رشد پس از سانحه وجود دارد: یک آسیب اصلی که سیستم اعتقادی اصلی فرد را مختل می‌کند، مبارزه روانی همراه با آن و سرانجام احساس رشد شخصی. این چیزی نیست که منفعلانه برای افراد اتفاق بیفتد، بلکه باید به طور فعال روی آن کار شود: این کار به زمان و انرژی نیاز دارد.
اما سیستم اعتقادی اصلی فرد چیست؟ دکتر ریچارد جی تدسکی یک صاحب کسب و کار کوچک را مثال زد که به خود می‌بالید که یک سرمایه گذار زرنگ است و پس انداز خود را در ماه مارس در یک باشگاه ورزشی سرمایه گذاری کرد. او همه چیزش را از دست داد. در این مورد پیش بینی و کنترل وقایع مهم بود که چگونه فردی خودش و دنیای اطراف خود را ببیند. ریچارد جی تدسکی معتقد است: این نوعی تغییر در زندگی افراد است که در آن جملاتی را می‌گویند "من نمی‌توانم باور کنم این اتفاق افتاده است" "یا من هرگز فکر نمی‌کردم که این اتفاق برای من بیفتد"

دوره مبارزه برای هر شخص متفاوت است. دکتر تدسکی اعتقاد دارد "برخی از افراد هستند که نسبتا سریع پس از یک واقعه آسیب زا برخی از مسیرهای زندگی خود را در جهت مثبت پیش می‌برند و برای برخی افراد ماه‌ها یا سال‌ها به طول می‌انجامد." در طول این مبارزه، افراد در تلاشند تا این سیستم اصلی اعتقاد را بازسازی کنند. آنچه که حوادث را برای افراد آسیب زا می‌کند، نه تنها جزئیات واقعه، درد و دشواری و غیره است. بلکه در رابطه با این است که این رویداد سیستم اعتقادی آن‌ها را در هم می‌شکند و آن‌ها را مجبور می‌کند تا اعتقاداتشان را در مورد جهانی که در آن زندگی می‌کنند، نوع افرادی که هستند و نوع آینده‌ای که در پیش رو دارند بازسازی کنند. "با تجدیدنظر در مورد تمامی این موارد، افراد می‌توانند روشی که برای زندگی‌شان مثبت است را بازسازی نمایند." افراد ممکن است نتایج مثبت را در یک یا چند زمینه مشاهده کنند: قدردانی از زندگی قدرت شخصی امکانات جدید روابط تغییر یافته تغییر معنوی با بررسی شخصی که با سرمایه گذاری در یک سالن ورزشی ورشکسته شده بود، ریچارد جی تدسکی می‌گوید: "شاید او به خود بگوید، ای مرد من به خودم افتخار می‌کنم که به نوعی در این آشفتگی حرکت کردم و از آن زنده بیرون آمدم. شاید او کمک‌های اطرافیانشان را دریافت کرده باشد و این باعث تغییر دیدگاه او در روابط‌اش شده باشد. یا شاید او گزینه دیگری را غیر از شغل فعلی‌اش دنبال کند که برای او نتیجه خوبی به دنبال دارد و شاید او به این نتیجه برسد که در واقع، این برای من بهتر از همان چیزی است که من در وهله اول برنامه ریزی کردم و برایم اتقاق افتاد."

رشد پس از سانحه. آیا این فقط آرزو است؟

یک انتقاد از نظریه رشد پس از سانحه این است که فقط یک آرزو است و تفکر پوچ و واهی را دنبال میکند، در واقع افراد می‌خواهند باور کنند که رنج آن‌ها ارزشمند است و بنابراین تصور می‌کنند که مهربان‌تر و معنوی‌تر شده‌اند. صرف اینکه یک شخص معتقد است که وضع بهتری دارد لزوما به معنای وجود آن نیست. در پاسخ به این موضوع، دکتر ریچارد جی تدسکی می‌گوید: "تا مادامیکه که مثبت بودن به شما امکان یک زندگی خوب را بدهد مثبت بودن در شرایط ناگوار چیز بدی نیست." هنگامی که افراد در مورد رشد پس از سانحه صحبت می‌کنند، نمی‌گویند که این کار ساده‌ای بود یا اینکه این یک تجربه عالی بود. آن‌ها می‌گویند وحشتناک بود و از یادآوری آن رنج می‌برند، رنجی که در نهایت دستاورد عالی‌ای را برای آن‌ها به ارمغان می‌آورد. ریچارد جی تدسکی می‌گوید: "ما به بازماندگان تروما به عنوان یک منبع نگاه می‌کنیم، نه افراد شکست خورده."