هر چی تلاش می‌کنم، کسی نمی‌بینه...

چقدر این جمله حال آدمو بد می‌کنه. تصور کن این جمله رو بچه‌ات بهت بگه: داغون می‌شی، له می‌شی...
اون لحظه می‌خوای دنیا رو تیکه تیکه کنی تا این فکر از تو ذهنش بیرون بره... چون می‌دونی که ناامیدی چقدر خطرناکه. اما اگه تو بهش کمک واضح بکنی و مستقیما وارد بشی شاید خیلی سریع نتایج عوض بشه اما اعتماد به نفس این آدم تغییر نمی‌کنه.
وقتی این جمله رو به همسر یا معلم یا همکارت می‌گی، ممکنه اونا نقش پدر و مادرت رو بازی کنن تا این احساس و افکار بد رو از ذهنت بیرون کنن... در کوتاه مدت اوضاع خوب می‌شه اما یا خیلی زود همه چی برمی‌گرده سرجاش یا تو خیلی زود می‌فهمی که تو دلیل تغییر نبودی و وابسته‌تر و ناراحت‌تر از قبل می‌شی.
برای بهبود مشکلت، به نکات زیر دقت کن:
- ذات بی‌توجهی اکثر آدم‌ها را بپذیر؛ اون‌ها هم مثل تو فکر می‌کنن که کسی متوجه زحماتشون نمی‌شه و بیشترشون، سرشون تو کار خودشونه و درگیر مشکلاتشونه. بی توجهی اونا رو به خودت نگیر، اونا هم از بی‌توجهی تو و دیگران ناراحتند.
- قبل از اینکه کسی زحماتت رو ببینه از خودت بپرس آیا واقعا داری زحمت می‌کشی؟ آیا خودت، خودت را می‌بینی؟! آیا انتظار داری بقیه به خاطر کاری که وظیفه و به خاطر خودت انجام می‌دی، ازت تشکر کنن؟ شاید داری زور می‌گی، شاید انتظارت بی‌جاست.
- شاید عملکردت خوب نیست؛ زحمت کشیدن و تلاش کردن کافی نیست. ما باید استانداردها و نتایج لازم رو به دست بیاریم. به الگوهات نگاه کن، مطالعه‌ات رو بیشتر کن.
- قبل از انتظار جبران محبت‌هات توسط دیگران اول از خودت بپرس اون مخاطب خاص از کجا باید می‌فهمیده تو براش چیکار کردی؟ راحت‌تر باهاش حرف بزن؛ ازش بپرس چه انتظاری ازت داره؟ کجاها باید بهتر بشی؟ چه کاری هست براش بکنی.
- به رابطه‌ات زمان بده ... و همزمان انتظارت رو کم کن و تا می‌تونی محبت کن اما به خاطر خودت این سه تا معجزه می‌کنه.